|
مردان نبرد ـ پرویز بهرامی
|
||
|
خاطرات فرماندهان و رزمندگان دفاع مقدّس، نوشته‌ی پرویز بهرامی |
روز وصل دوستداران یاد باد ...................................... یاد باد آن روزگاران یاد باد
«سفر رويايي»
به بهانه‌ی اعزام به اردوهای راهیان نور ـ ۱۳۸۵
نجمه دودانگه
بر گرفته از کتاب مردا نبرد. نوشته‌ی پرویز بهرامی
عصر فراموشي ايمان، سال قحطي عاطفه، ماه تكراري گناه، روز خاكسپاري عدالت و لحظه‌ي چيرگي ظلم بر نيكي سوار بر چرخ رؤياهايم در جاده‌اي كه نمي دانستم انتهايش به كجا ختم مي‌شود در حركت بودم. با تعجّب و حيرت به اطراف خود مي‌نگريستم، سرزمين خاكي كه انسان‌هاي صنعتي را چون رباط بي‌اراده به اين سو و آن سو مي‌كشد و آنها را در گرداب هوس‌ها و خواهش‌هاي نفساني غوطه‌ور مي‌نمايد.
زندگي دنيوي چنان آنها را مشغول نموده كه گويي هرگز كلمه‌ي عشق و عرفان را نشنيدند و لذّات زودگذر و ناپايدار چنان وجود پر از گناهشان را به شادي وا داشته كه ديگر به شاد كردن دل ديگران نمي‌انديشند.
قلب‌ها در تسخير شيطان قرار گرفته‌اند. آتشكده‌هاي جهل و فساد روز به روز عابدان زيادي را جذب مي‌كند و استعمار و استكبار را در عملي ساختن نقشه هاي شوم ياري مي‌كنند.
در بيشه‌ي تنهايي انسان كلامي از آرامش قلبي بر نمي‌خيزد ، همه در پرتگاه عظيم بي‌عدالتي فرود آمده‌اند، همه ي پل‌هاي انسان‌سازي شكسته شده است و پرندگان ديگر توان بال زدن در هواي آلوده را ندارند و زمين از تحمّل اجباري انسان‌هاي پست به ستوه آمده و آسمان هر از گاهي با غرّش سهمگين خود بُغض چندين ساله‌اش را مي‌شكند.
كمي دورتر نزديك به انتهاي جاده، گويي تلألو نوري جلوي حركت مرا مي‌گيرد و برق چنان به چشمانم تير مي‌زند كه براي چند دقيقه چشمانم نابينا مي‌شود. لحظه‌اي مي‌گذرد و خود را در سرزمين يوسفان گم‌گشته مي‌يابم و اين بار در پي عزيز مصر رؤياهايم شتابان بسوي نور و روشنايي مي‌دود. شايد چيزهايي كه در مقابل چشمانم مجسّم مي‌شوند سنگرها و خاكريزهاي سوخته‌ي اهالي رستاخيز است.
آه ! در چشمانم، سيل اشك جاريست و زلزله‌ي اشتياق وجودم را به لرزه در آورده است و روحم از تيرگي گناهانم ، شرمسارانه مي‌گريد.
امّا... نــــــــه! انگار طراوت ديگري در وجودم آشكار مي‌گردد و مرا از دنياي خاكي مي‌رهاند و به زيستن و عشق ورزيدن اميدوار مي‌كند.
اكنون صداي شريان بودنم را احساس مي‌كنم. شايد هنوز نقطه‌ي سپيدي بر صفحه‌ي تيره‌ي گناهانم خودنمايي مي‌كند و شايد خداوند مرا بخشيده است و اهالي رستاخيز مرا ياري مي‌كند.
مگر اينجا كجاست؟! كه قبله‌گاه وجودم پُر از درد گشته و مرا اينچنين آشفته نموده است.
آري ! اينجا سرزمين «مردان نبرد و بسیجیان بي ادّعاست».
سرزميني كه مأمن دلتنگي‌هاي من است؛ سرزميني كه در آن هرگز خورشيد نمي‌گيرد.
بر گرفته از فصل سفرنامه کتاب "مردان نبـرد" نوشته‌ی پرویز بهرامی
۱۳۸۵
سلام بر شما ای دوست رزمنده! سلام بر شما ای فاتحان قلّه‌های شرف و آزادگی. در این وب‌سایت بر آنیم تا قدم کوچکی در نشر خاطرات و معرفی شما عزیزان برداریم. با امید به این‌که با نقطه نظرات خود نگارنده‌ی حقیر را یاری فرمایید.
|